Franciszkanie są obecni na ziemi łódzkiej od XVII wieku. Najstarszym klasztorem jest klasztor w Łagiewnikach, które dziś znajdują się w obrębie miasta Łodzi. Drugie miejsce działalności franciszkanów zostało ulokowane w 1933 roku przy ul. Kreciej, niedaleko Łagiewnik. Po drugiej wojnie światowej, w 1945 roku, nasz zakon otrzymał świątynię baptystów przy ul. Rzgowskiej, która została przekształcona w kościół pw. Matki Boskiej Anielskiej. Kościół i dom zakonny wymagały jednak generalnego remontu, na co władze państwowe nie wyrażały zgody. Franciszkanie pragnęli rozwijać swoją pracę duszpasterską, jednak niewielki kościół Matki Bożej Anielskiej oraz ograniczone warunki lokalowe uniemożliwiały rozwój apostolskiej działalności.

Poszukiwano więc nowego miejsca. Osiedle Dąbrowa, które znajdowało się w pobliżu, nie posiadało swojego kościoła. Biskup Michał Klepacz już wcześniej starał się o założenie tam parafii. Jego następcą, biskup Józef Rozwadowski, również nieustannie, od 1956 roku, składał wnioski do władz miejskich o zgodę na budowę nowego kościoła, jednak każda z tych próśb była odrzucana. Arcybiskup Bronisław Dąbrowski, sekretarz Episkopatu Polski, także zabiegał o tę sprawę. Biskup Rozwadowski pragnął powierzyć nową parafię franciszkanom. Po wielu modlitwach(przez kilka lat trwała krucjata modlitewna, podczas której przyszli parafianie modlili się o powstanie kościoła), pismach i prośbach do władz państwowych, uzyskano wreszcie pozwolenie na budowę kościoła pw. bł. Maksymiliana Kolbego na osiedlu Dąbrowa. Był to szczególny moment, sprzyjający ze względu na czas zrywu solidarnościowego i liczne strajki w 1980 roku.
Kapituła Prowincjalna Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, obradująca w czerwcu 1980 roku, poparła przyjęcie nowej parafii oraz budowę kościoła i klasztoru. Biskup Józef Rozwadowski, dekretem z dnia 12 czerwca 1981 roku, erygował nową parafię pw. bł. Maksymiliana Kolbego, powierzając jej administrację franciszkanom. Już 13 czerwca 1981 roku poświęcono plac pod budowę, a następnego dnia odprawiono pierwszą Mszę św. przy polowym ołtarzu.

Ze względu na długotrwały proces budowy kościoła, konieczne było postawienie tymczasowych obiektów: kaplicy, domu zakonnego i sal katechetycznych. Na sąsiedniej posesji przy ul. Tatrzańskiej 111, wydzierżawionej od Urzędu Miasta Łodzi, rozpoczęto prace w sierpniu 1981 roku, a już 8 grudnia tego samego roku kaplica wraz z zapleczem została uroczyście poświęcona.

Dnia 1 grudnia 1981 roku, prowincjał dokonał kanonicznego założenia domu zakonnego pod tym samym wezwaniem. Pierwszym gwardianem został o. Ludwik Bartoszak, który całym sercem zaangażował się w powstanie nowego kościoła.

W ramach konkursu na projekt ośrodka zakonno-parafialnego, zorganizowanego przez Stowarzyszenie Architektów Polskich, komisja wybrała projekt zespołu kierowanego przez architekta Witolda Millo. Kamień węgielny, wyjęty z grobu św. Piotra Apostoła i pobłogosławiony 13 października 1981 roku przez papieża Jana Pawła II, został wmurowany 15 czerwca 1986 roku.

Dnia 1 października 1989 roku abp Władysław Ziółek dekretem wydzielił z naszej parafii nową parafię pw. Trójcy Przenajświętszej. Kościół górny i dzwony zostały poświęcone przez abp Władysława Ziółka 3 grudnia 1995 roku, a 22 października 2