Święty Franciszek z Asyżu, urodzony jako Giovanni di Pietro di Bernardone około 1181 roku, pochodził z bogatej rodziny kupieckiej w Asyżu we Włoszech. W młodości prowadził beztroskie życie, marząc o sławie rycerskiej. Po doświadczeniu duchowym podczas choroby i spotkaniu z biednym żebrakiem, jego życie zmieniło się całkowicie. Porzucił majątek i przyjął życie w ubóstwie, oddając się głoszeniu Ewangelii i służbie potrzebującym.
Franciszek założył Zakon Braci Mniejszych, który szybko rozrósł się, przyciągając wielu naśladowców. Jego miłość do przyrody wyrażała się w nazywaniu wszystkich stworzeń „braćmi” i „siostrami” – stąd słynne kazanie do ptaków oraz opowieści o udomowieniu wilka z Gubbio. W 1224 roku Franciszek otrzymał stygmaty – znaki Męki Pańskiej, co uczyniło go pierwszym znanym stygmatykiem w historii Kościoła.
Jego duchowość, charakteryzująca się prostotą, pokorą i radością, inspirowała do nowego, autentycznego podejścia do życia chrześcijańskiego. Znany ze swojej „Pieśni słonecznej”, w której sławił Boga poprzez piękno stworzenia, Franciszek stał się symbolem harmonii między człowiekiem a naturą.
Zmarł 3 października 1226 roku, a dwa lata później został kanonizowany przez papieża Grzegorza IX. Jego święto przypada na 4 października i jest on uznawany za patrona ekologów, zwierząt i miłośników przyrody. Do dziś jego życie i nauki są przykładem radykalnego poświęcenia się Bogu i troski o cały stworzony świat